livres lus

I don’t know what to do with these stars anymore. I give stars to books and then I think, ‘god, you give five stars to everything, people will think you are terribly undiscriminating’ – so then I give four stars or even three stars to some books. Then I look back and it turns out that that I’ve given four stars to Of Human Bondage and honestly, how could I possibly have thought it was a good idea to give that book less than five stars? It is the absurdity of human conventions that has us doing such things.Now, that is what is called a segue, from the Italian ‘seguire’ – to follow. For the last thirty years I have studiously avoided reading this book. I have done that because for the last thirty years I have known exactly what this book is about and there just didn’t seem any point in reading it. In high school friends (one of them even became my ex-wife) told me it was a great book about a man condemned to die because he was an outsider. Later I was told that this book was a story about something much like the Azaria Chamberlain case. A case where someone does not react in a way that is considered to be ‘socially appropriate’ and is therefore condemned.But after 30 years of avoiding reading this book I have finally relented and read it. At first I didn’t think I was going to enjoy it. It didn’t really get off to the raciest of starts and the character's voice – it is told in first person – was a bit dull. He is a man who lives entirely in the present, how terribly Buddhist of him – although, really there doesn’t seem to be all that much to him.My opinion of the book began to change at his mother’s funeral. I particularly liked the man who kept falling behind in the march to the cemetery and would take short cuts. Okay, so it is black humour, but Camus was more or less French – so black humour is more or less obligatory.I really hadn’t expected this book to be nearly so funny as it turned out. I’d always been told it was a ponderous philosophical text – and so, to be honest, I was expecting to be bored out of my skull. I wasn’t in the least bit bored.A constant theme in my life at present is that I read ‘classics’ expecting them to be about something and they end up being about something completely different. And given I’ve called this a ‘constant’ theme then you might think I would be less than surprised when a read a new ‘classic’ and it turns out to be completely different to my expectations. I’m a little more upset about this one than some of the others, as I’ve been told about this one before, repeatedly, and by people I’d have taken as ‘reputable sources’ – although, frankly, how well one should trust one’s ex-wife in such matters is moot.I had gotten the distinct impression from all of my previous discussions about this book that the guy ends up dead. In fact, this is not the case – he ends up at the point in his life where he has no idea if he will be freed or not. The Priest who comes to him at the end is actually quite certain that he will be freed. Let’s face it, he is only guilty of having murdered an Arab, and as we have daily evidence, Westerners can murder Arabs with complete impunity. The main point of the book to me is when he realises he is no longer ‘free’. He needs this explained to him – because life up until then had been about ‘getting used to things’ and one can 'get used to just about anything'. But the prison guard helpfully informs him that he is being ‘punished’ and the manifestation of that punishment is the removal of his ‘freedom’. Interestingly, he didn’t notice the difference between his past ‘free’ life and his current ‘unfree’ one. The most interesting part of the book to me was the very end, the conversation with the priest. The religious often make the mistake of thinking that Atheists are one thing – I’ve no idea how they ever came to make this mistake, but make it they do. Given that there are thousands upon thousands of different shades of Christians – from Jesuit Catholics to Anti-Disney Episcopalians – it should be fairly obvious that something like Atheism (without any ‘organised’ church or even system of beliefs) could not be in anyway ‘homogeneous’.I am definitely not the same kind of Atheist as Camus. To Camus there is no truth, the world is essentially absurd and all that exists is the relative truth an individual places on events and ideas. This makes the conversation with the priest fascinatingly interesting. To the priest the prisoner who is facing death is – by necessity – someone who is interested in God. You can play around with ideas like the non-existence of God when it doesn’t seem to matter (life is long and blasphemy can seem fun) – but surely when confronted with the stark truth of the human condition any man would turn away from their disbelief and see the shining light.Not this little black duck. Now, if I was in that cell I would have argued with the priest too – but I would not have argued in the same way that Meursault argues. No, I do not believe in God, but I do believe in truth, and so Camus’ arguments are barred to me.Meursault essentially says, “Look, I’m bored, I’m totally uninterested in the rubbish you are talking – now go away”. Now, this is a reasonable response. What is very interesting is that the priest cannot accept this as an answer. The world is not allowed to have such a person in it – if such a person really did exist then it would be a fundamental challenge to the core beliefs of the priest. So, he has to assume Meursault is either lying to him or is trying to taunt him. But it is much worse – he is absolutely sincere, he is not interested in this ‘truth’.I don’t know that the world is completely meaningless, it is conventional rather than meaningless. That those conventions are arbitrary (decided by the culture we grew up in) doesn’t make them meaningless, it makes them conventional. I don’t think I would like to live in a world where people go up and kill Arabs pretty much at random and with impunity, but then again, we have already established this is precisely the world I do live in. My point is that it would be better if we did adhere to some sort of moral principles and that these should be better principles than ‘he should be killed because he didn’t cry at his mum’s funeral’. Camus is seeking to say that all of our ‘moral principles’ in the end come to be as meaningless as that – we judge on the basis of what we see from the framework of our own limited experience. And look, yes, there is much to this – but this ends up being too easy.The thing I like most about Existentialism, though it isn’t really as evident in this book as it is in the actual philosophy – although this is something that Meursault is supposed to have grown to understand (sorry, just one more sub-clause) even though this wasn’t something I noticed at all while reading the book, was the notion of responsibility. I didn’t think in the end Meursault was all that much more ‘responsible’ for his actions than he had been at the start. But I do think that ‘responsibility’ is a key concept in morality and one that seems increasingly to be ignored.Better by far that we feel responsible for too much in our lives than too little – better by far that we take responsibility for the actions of our governments (say) than to call these governments ‘them’. I’m not advocating believing in The Secret - but that if one must err, better to err on the side of believing you have too much responsibility for how your life has turned out, rather than too little.So, what can I say? I enjoyed this much more than I expected – but I’m still glad I waited before reading it, I really don’t think I would have gotten nearly as much out of it at 15 as I did now.

In H.P. Lovecraft's, "The Dunwich Horror", we are told the story of Wilbur Whateley, the son of a deformed albino mother and an unknown father (alluded to in passing by the mad Old Whateley as "Yog-Sothoth"), and the strange events surrounding his birth and precocious development. Wilbur matures at an abnormal rate, reaching manhood within a decade. All the while, his sorcerer grandfather indoctrinates him into certain dark rituals and the study of witchcraft.

A cor que caiu do espaço (1927) marca o primeiro passo decisivo de Lovecraft em direção ao horror cósmico inspirado pela ficção científica. Na história, um vilarejo a oeste de Arkham vê-se ameaçado quando um meteoro cai na propriedade de um fazendeiro local e traz consigo uma estranha aberração cromática que afeta a flora e a fauna da região --- e cria o cinzento e estéril “descampado maldito” onde nada cresce. O volume traz ainda em apêndice os textos “Notas sobre uma não entidade” (1933), o mais longo relato autobiográfico escrito por Lovecraft, “A confissão de um cético” (1922), breve ensaio em que o autor traça a evolução dos próprios interesses religiosos, científicos e filosóficos ao longo da vida, e “Notas sobre ficção interplanetária” (1934), artigo em que defende as possibilidades artísticas da ficção científica e ataca os clichês deste gênero.

تم تصنيف "لافكرافت" على أنه أبو أدب الرعب في العالم. بدأ كتابة قصص وروايات الرعب مبكرًا جدًّا، وكان ملهمًا لجيل كبير من كتّاب الرعب في أمريكا والعالم. تميزت كتابة لافكرافت بالغرابة والخيال، وتُعد رواية "الهامس في الظلمات" واحدة من سلسلة الروايات النادرة التي كتبها ولم تترجم وتنتشر بشكل واسع.. إن هذه الرواية واحدة من أوائل روايات الرعب الملهمة والهامة والمختلفة.

Written in his distinctively dazzling manner, Oscar Wilde’s story of a fashionable young man who sells his soul for eternal youth and beauty is the author’s most popular work. The tale of Dorian Gray’s moral disintegration caused a scandal when it first appeared in 1890, but though Wilde was attacked for the novel’s corrupting influence, he responded that there is, in fact, “a terrible moral in Dorian Gray.” Just a few years later, the book and the aesthetic/moral dilemma it presented became issues in the trials occasioned by Wilde’s homosexual liaisons, which resulted in his imprisonment. Of Dorian Gray’s relationship to autobiography, Wilde noted in a letter, “Basil Hallward is what I think I am: Lord Henry what the world thinks me: Dorian what I would like to be—in other ages, perhaps.

Long acknowledged as a master of nightmarish vision, H.P. Lovecraft established the genuineness and dignity of his own pioneering fiction in 1931 with his quintessential work of supernatural horror, At the Mountains of Madness. The deliberately told and increasingly chilling recollection of an Antarctic expedition's uncanny discoveries --and their encounter with an untold menace in the ruins of a lost civilization--is a milestone of macabre literature.

If you're into stuff like this, you can read the full review.Indistinguishable SF: "Nightflyers and Other Stories" by George R.R. MartinDragons have always been cool, Video games have always been cool, real ale has always been cool. (Union) Rugby has always been cool, Science Fiction has always been cool, and Fantasy has always been cool. Football has always been shit, same as radio 4 depressing plays that the controller seems to think everyone has been to Cambridge/Oxford and therefore they like this sort of thing as it’s so highbrow. Kill a mockingbird yada yada, the Royal Shakespeare Taliban society again shit. Give me dragon slaying and space ship battles any day of the week. There's very little in life that can't be improved by adding dragons. Anyway, since when was a game of thrones considered to be fantasy? To me, it is fantasy with the guts ripped out of it. Take away the undead and the dragons, and you would see no difference to the overall story. It is a medieval soap drama with fantasy elements tacked on. Fair enough, Martins wants to move the genre on - he wants to go beyond epic sagas and doomed heroes, and the romance that underpins all fantasy, but what has he replaced it with? Sex and misogyny.

The Metamorphosis and Other Stories, by Franz Kafka, is part of the Barnes & Noble Classics series, which offers quality editions at affordable prices to the student and the general reader, including new scholarship, thoughtful design, and pages of carefully crafted extras. Here are some of the remarkable features of Barnes & Noble Classics:All editions are beautifully designed and are printed to superior specifications; some include illustrations of historical interest. Barnes & Noble Classics pulls together a constellation of influences—biographical, historical, and literary—to enrich each reader's understanding of these enduring works.Virtually unknown during his lifetime, Franz Kafka is now one of the world’s most widely read and discussed authors. His nightmarish novels and short stories have come to symbolize modern man’s anxiety and alienation in a bizarre, hostile, and dehumanized world. This vision is most fully realized in Kafka’s masterpiece, “The Metamorphosis,” a story that is both harrowing and amusing, and a landmark of modern literature. Bringing together some of Kafka’s finest work, this collection demonstrates the richness and variety of the author’s artistry. “The Judgment,” which Kafka considered to be his decisive breakthrough, and “The Stoker,” which became the first chapter of his novel Amerika, are here included. These two, along with “The Metamorphosis,” form a suite of stories Kafka referred to as “The Sons,” and they collectively present a devastating portrait of the modern family.Also included are “In the Penal Colony,” a story of a torture machine and its operators and victims, and “A Hunger Artist,” about the absurdity of an artist trying to communicate with a misunderstanding public. Kafka’s lucid, succinct writing chronicles the labyrinthine complexities, the futility-laden horror, and the stifling oppressiveness that permeate his vision of modern life.Jason Baker is a writer of short stories living in Brooklyn, New York.

Combined for the first time here are Maus I: A Survivor's Tale and Maus II - the complete story of Vladek Spiegelman and his wife, living and surviving in Hitler's Europe. By addressing the horror of the Holocaust through cartoons, the author captures the everyday reality of fear and is able to explore the guilt, relief and extraordinary sensation of survival - and how the children of survivors are in their own way affected by the trials of their parents. A contemporary classic of immeasurable significance.

The Black Cat, Edgar Allan PoeThe Black Cat is a short story by American writer Edgar Allan Poe. It was first published in the August 19, 1843. The narrator tells us that from an early age he has loved animals. He and his wife have many pets, including a large, beautiful black cat (as described by the narrator) named Pluto. This cat is especially fond of the narrator and vice versa. Their mutual friendship lasts for several years, until the narrator becomes an alcoholic. One night, after coming home completely intoxicated, he believes the cat to be avoiding him. When he tries to seize it, the panicked cat bites the narrator, and in a fit of rage, he seizes the animal, pulls a pen-knife from his pocket, and deliberately gouges out the cat's eye. ...تاریخ نخستین خوانش: یکی از روزهای سال 1997 میلادیعنوان: گربه سیاه - و داستانهای دیگر؛ اثر: ادگار آلن پو؛ مترجم: مهدی غبرایی؛ تهران، نشر مرکز، کتاب مریم، 1376، در 160 ص، شابک: 9643052958؛ چاپ دیگر: 1381؛ در 126 ص؛ موضوع: نمایشنامه و داستانهای کوتاه برای کودکان و نوجوانان از نویسندگان امریکایی - سده 19 معنوان: گربه سیاه و داستانهای دیگر؛ اثر: ادگار آلن پو؛ مترجم: حمید اکبری؛ زهرا احمدیان؛ 1385؛ در 96 ص؛ شابک: 9647760531؛ عنوان: گربه سیاه؛ اثر: ادگار آلن پو؛ مترجم: عزالدین توفیق، 1395؛ در 53 ص؛ شابک: 9786008406273؛ متن داستان: گربه سیاه؛ اثر: ادگار آلن پوعجیبترین و در عین حال ساده ترین داستانی را که هم اکنون میخواهم بنویسم، نه توقع دارم و نه تقاضا میکنم کسی باور کند. اصلا باید دیوانه باشم که چنین توقعی داشته باشم، در حالی که مشاعر شخص خود من شواهد را رد میکنند. اما، دیوانه که نیستم و بی گمان خواب هم نمیبینم. ولی فردا میمیرم و امروز میخواهم خود را سبک کنم. قصد من در حال حاضر این است که یک رشته وقایع صرف خانگی را مختصر و مفید و بدون تفسیر در برابر دید جهانیان بگذارم. این وقایع با پیامدهایشان مرا ترسانده اند، شکنجه داده اند، نابود کرده اند. با اینهمه نخواهم کوشید آنها را بشکافم. برای من چیزی جز «ترس» نداشته اند، حال آنکه برای خیلیها بیشتر پیچیده خواهند نمود تا ترسناک. بعدها شاید مغزی پیدا شود که وهم مرا پیش پا افتاده نشان دهد، مغزی آرامتر، منطقیتر و هیجان انگیزتر از مغز من.، که در وقایعی که با ترس و حیرت شرح میدهم، چیزی جز سلسله متعارف از علتها و معلولهای کاملا طبیعی پیدا نکند.؛من از کودکی به خاطر حرف شنوی و مهربانیم مورد توجه بودم. حتی نازکدلیم به حدی بود که مرا مورد تمسخر دوستانم قرار میداد. به حیوانات علاقه ی زیادی داشتم، و والدینم انواع حیوانات دست آموز را برای من گرفته بودند. بیشتر وقت خود را با آنها میگذراندم، و از هیچ چیز به اندازه غذا دادن و نوازش کردن آنها لذت نمیبردم. این خصوصیت شخصی با من رشد کرد، و در بزرگسالی مایه ی لذت عمده ی من شد. کسی که مهر سگ وفادار و باهوشی در دلش افتاده باشد، بدون توضیحات من نیز میتواند چگونگی یا میزان لذت را دریابد. در عشق بی دریغ و فداکارانه ی حیوان، چیزی هست که اگر کسی دوستی حقیر و پایبندی اندک انسان محض را آزموده باشد به دلش مینشیند.؛من زود ازدواج کردم، و خوشبختانه پی بردم که همسرم طبعی سازگار با طبع من دارد. او که علاقه ی مرا به حیوانات دست آموز میدید، هیچ فرصتی را برای تهیه ی حیوانات دوست داشتنی از دست نمیداد. ما پرنده داشتیم، ماهی قرمز داشتیم، یک سگ خوب داشتیم، خرگوش داشتیم، یک میمون کوچک داشتیم و یک گربه.؛این آخری حیوانی بزرگ و زیبا بود. تماما سیاه. و به حد شگفت انگیزی باهوش. در مورد هوش او، همسرم که ذره ای خرافاتی نبود، غالبا به یک باور عمومی دیرینه اشاره میکرد، که همه ی گربه های سیاه را ساحرانی در لباس مبدل میشمرد. البته هیچگاه جدی نمیگفت، و من نیز آن را تنها به این دلیل گفتم که هم اکنون تصادفا به یادم آمد.؛پلوتو، نام گربه این بود. حیوان و همبازی محبوبم بود. تنها من به او غذا میدادم، و او هم مرا هر جای خانه که میرفتم، همراهی میکرد. حتی به سختی میتوانستم مانع از آن شوم که در بیرون خانه نیز به دنبالم بیاید.؛دوستی ما به همین سان سالها به درازا کشید. در این میان اخلاق و رفتارم، به واسطه ی افراط در باده خواری (با شرمندگی باید اعتراف کنم) بسیار بد شده بود. روز به روز دمدمیتر، و زودرنجتر، و بی اعتناتر به احساسات دیگران میشدم. خود از اینکه به همسرم ناسزا میگفتم، رنج میبردم. سرانجام، کارم حتی به دست بلند کردن روی او هم کشید. حیواناتم نیز البته ناچار بودند، تغییر حال مرا احساس کنند. من نه تنها از مراقبت آنان غفلت، بلکه حتی با آنها بدرفتاری هم میکردم. به پلوتو هم آنقدر توجه داشتم، که از بدرفتاری با او، خودداری کنم. ولی در بدرفتاری با خرگوشها، میمون، و یا حتی سگ، هنگامی که تصادفا یا از روی محبت سرراهم سبز میشدند، تردید به خود راه نمیدادم. ولی بیماریم روز به روز حادتر میشد. زیرا مگر دردی بدتر از درد الکل هم هست! و سرانجام حتی پلوتو، که دیگر داشت پیر میشد، و از اینرو کمی زودرنجتر شده بود، حتی پلوتو نیز شروع به آزمودن بدخلقی ام را کرد.؛یک شب که مست لایعقل، از یکی از پاتوقهایم در شهر، به خانه بازگشتم، تصور کردم که گربه از من پرهیز میکند. او را گرفتم، و او، وحشتزده از خشونتم، اندک جراحتی با دندان بر دستم وارد آورد. خشمی اهریمنی بیدرنگ بر من چیره شد. از خود بیخود شدم. روح فطری گویی به آنی از پیکرم گریخت. شرارتی بس شیطانی، که از مشروب تغذیه میکرد، تمامی تار و پود وجودم را به لرزه درآورد. قلمتراشی از جیب جلیقه ام درآوردم، و آن را باز کردم و گلوی حیوان بیچاره را گرفتم، و یکی از چشمانش را با دقت از کاسه درآوردم! از نوشتن این شرارت ننگین سرخ میشوم، میسوزم، میلرزم.؛هنگامی که عقلم با طلوع آفتاب به جای خود بازگشت، و خواب، شب مستی را از سرم پراند، در مورد جنایتی که مرتکب شده بودم، دچار احساس هم ترس، و هم پشیمانی شدم. ولی در بهترین حالت، احساسی ضعیف و مبهم بود، و روح، به حال پیشین خود باقی ماند. باده خواری را دوباره از سر گرفتم، و چندی نگذشت که همه ی خاطره ی آن عمل را در می غرق کردم.؛در این میان، گربه کم کم بهبود مییافت. البته کاسه ی خالی چشم، منظره ی ترسناکی داشت، ولی گربه گویا دردی احساس نمیکرد. همچون گذشته در خانه میگشت. اما چنان که انتظار میرفت با نزدیک شدنم، از ترس پا به فرار میگذاشت. در قلبم هنوز احساس برجا مانده بود که در آغاز، از دیدن نفرت آشکار موجودی که زمانی مرا چنان دوست میداشت، به درد میآمد. هرچند این احساس نیز اندکی بعد، جای خود را به خشم داد، و سپس گویی برای ساقط کردن قطعی و نهائی ام، روحیه ی تبهکاری بر من چیره شد. از این رویه، فلسفه سخنی نمیگوید، اما من به همان اندازه، که از وجود روح مطمئنم، یقین دارم که تبهکاری از نخستین انگیزه های قلبی انسان است. یکی از قوای نخستین تفکیک ناپذیر، یا احساساتی، که به شخصیت انسان شکل میدهد. کیست که صدبار دست به کار زشت، یا نابخردانه ای نزده باشد، تنها به این دلیل، که میدانسته نباید بدان دست یازد؟ مگر ما گرایشی همیشگی، به رغم تشخیص درستمان، در به زیر پا گذاشتن آنچه قانون است نداریم، آن هم تنها به این دلیل که میدانیم چنین است؟ همین روحیه ی تبهکاری را میگویم: کمر به نابودی نهایی من بست. همین شوق بی پایان انسان به آزردن خود، به خشونت ورزیدن با سرشت خود، به خطاکردن به خاطر خطاکردن بود، که مرا بر آن داشت، تا زخم زدن بر پیکر حیوان زبان بسته را، همچنان ادامه دهم، و سرانجام کاملش کنم. یک روز صبح با کمال خونسردی کمندی به دور گردن گربه انداختم، و از شاخه ی درختی حلق آویزش کردم. دارش زدم، در حالی که سیل اشک از چشمانم سرازیر بود، و قلبا سخت افسوس میخوردم. دارش زدم زیرا میدانستم که به من عشق میورزید، و چون آگاه بودم، که هیچ بهانه ای برای بی مهری به دستم نداده بود، دارش زدم. چون میدانستم که با این کار مرتکب گناه میشوم، گناه مرگباری که روح فناناپذیر مرا چنان در مخاطره میافکند، که آن را، اگر چنین چیزی امکان داشته باشد، چه بسا دور از دسترس بخشش بی کران «خداوند بخشنده قهار» قرار میداد.؛در شبِ روزی که این عمل سنگدلانه انجام گرفت، با صدای نعره ی آتش، از خواب پریدم. پرده های تختخوابم آتش گرفته بود. آتش از همه جای خانه زبانه میکشید. با دشواری بسیار، همسرم و یک خدمتکار و من توانستیم، از چنگ آتش بگریزیم، ولی چیزی از ویرانی در امان نماند. همه دارایی مادی من بر باد رفت، و من از آن پس تسلیم نومیدی شدم. من منزه از این ضعفم، که بکوشم رابطه ای علت و معلولی، میان این فاجعه و آن شرارت برقرار کنم. ولی زنجیره ی وقایع را شرح میدهم، و امیدوارم حتی یک حلقه ی زنجیر را از قلم نیاندازم. در روزِ پس از آتش سوزی، به دیدن ویرانه ها رفتم. دیوارها به استثنای یکی، همه فرو ریخته بودند. این استثنا، دیوار حجره ای بود نه چندان قطور، که در وسط خانه بود، و سر تختخوابم به آن تکیه داشت. اندود گچ دیوار در آنجا، تا حد زیادی در برابر آتش ایستادگی کرده بود، نکته ای که من آنرا به تازگی اش نسبت دادم. در اطراف دیوار جمعیت زیادی گرد آمده بودند، و گروه بسیاری با حرارت و دقت فراوان، در حال وارسی قسمت خاصی از آن بودند. کلمات «عجیب» و «خارق العاده» و سخنان مشابه دیگر، کنجکاوی ام را برانگیخت. نزدیک شدم، و تصویر گربه غول پیکری را دیدم، که روی سطح سفید، گویی چون نقش برجسته ای، حک شده بود. دقت تصویر به راستی شگفت انگیز بود. ریسمانی هم دور گردن حیوان دیده میشد.؛از دیدن شبح، چون آنرا کمتر از آن نمیشود شمرد، نخست، یکه خوردم، و دچار ترس شدم. ولی بعد فکری به یاریم رسید. به یاد آوردم که گربه را در باغ نزدیک خانه، به دار آویخته بودم. پس از به صدا درآمدن زنگ خطر آتش سوزی، باغ بیدرنگ از جمعیت، آکنده شده بود. لابد کسی، حیوان را از درخت جدا کرده، و از پنجره ی باز، به داخل حجره ام انداخته بود. شاید این کار را برای بیدار کردنم از خواب کرده بودند. ریزش دیواره های دیگر باعث فشرده شدن جسد قربانی بیرحمی ام، به گچ تازه ی دیوار شده بود، و آنگاه آهک اندوده با آتش و بخار آمونیاک متصاعد از لاشه، تصویری را که من دیدم کامل کرده بود.؛گرچه بدانسان به آسانی، برای حقیقت شگفت انگیزی که هم اکنون شرح دادم، به عقل خود، هرچند نه به وجدانم، حساب پس دادم، اما از تاثیر عمیق آن در مخیله ام، ذره ای کاسته نشد. ماهها نمیتوانستم گریبان خود را از چنگ روح گربه، رها سازم، و در این میان، کمابیش دچار احساسی شدم که پشیمانی مینمود. اما نبود. کار به جایی کشید که افسوس فقدان گربه را خوردم، و در اطرافم در پاتوقهای پـَستی که آن روزها در آنجاها زیاد پرسه میزدم، به جستجوی حیوان دیگری از همان نوع، با ظاهری تقریبا مشابه برآمدم، تا جای او را برایم پر کند.یک شب نیمه منگ در دخمه ای بس بدنام بنشسته بودم، که ناگهان توجهم به جسم سیاهی جلب شد، که روی یکی از بشکه های بزرگ عرق جو یا نیشکر قرار داشت، همان بشکه هایی که عمده اثاث آن خانه را تشکیل میدادند. چند دقیقه بود که به آن بشکه چشم دوخته بودم، و آنچه اکنون مرا متعجب میساخت این بود، که چرا جسم را زودتر ندیده بودم. به آن نزدیک شدم و لمسش کردم. یک گربه سیاه بود، یک گربه بسیار بزرگ، دقیقا به اندازه پلوتو و بسیار شبیه او. فقط با یک تفاوت. پلوتو یک موی سفید در بدنش نداشت، ولی این گربه لکه ی سفید بزرگ، هر چند بی شکلی داشت که همه سینه اش را میپوشاند.؛تا به او دست زدم، بلند شد و خرخری کرد، و خود را به دستم مالید، و نشان داد که از توجه ام خوشحال است. او همان حیوانی بود که دنبالش میگشتم. بی درنگ به صاحبخانه پیشنهاد خریدش را دادم، ولی آن شخص ادعای مالکیت آن گربه را نداشت، و اصلا آن را نمیشناخت و پیشترها هرگز گربه را ندیده بود.؛به نوازش کردن او ادامه دادم، و هنگامی که آماده ی رفتن به خانه شدم، حیوان نشان داد که دوست دارد، مرا همراهی کند. اجازه ی اینکار را به او دادم، و در راه، گاه خم میشدم و دستی به سر و گوشش میکشیدم. حیوان در خانه زود دست آموز شد، و همسرم به او علاقه ی بسیاری پیدا کرد. با این همه من زود پی بردم که رفته رفته از او بیزار میشود. این درست عکس توقعم بود. ولی نمیدانم چرا و چگونه چنان شد. علاقه ی آشکار او به من مرا برعکس آزار میداد و بیزار میکرد. اندک اندک این احساس بیزاری و آزردگی به نفرت شدید مبدل شد. از حیوان دوری میجستم، اما نوعی احساس شرمندگی و یاد عمل سنگدلانه گذشته ام، مرا از کتک زدن او باز میداشت. هفته ها نه او را کتک زدم و نه با او بدرفتاری خشونت آمیزی کردم، ولی رفته رفته بسیار آهسته، چنان تنفر ناگفتنی از او پیدا کردم که بی سر و صدا از حضور نفرت انگیزش، همچنان که باید از دم تیغ طاعون گریخت، میگریختم.بی گمان آنچه به نفرتم از حیوان میافزود، کشفی بود که در صبح فردای آوردنش به خانه ام کردم. او نیز مانند پلوتو یک چشم نداشت. هر چند، این موضوع صرفا او را نزد همسرم عزیزتر میساخت، زنی که چنان که پیشتر گفتم، فراوان دارای آن عاطفه ی انسانی بود که زمانی از صفات بارز خود من و سرچشمه ی بسیاری از ساده ترین و نابترین لذتهایم بود.؛گویا هرچه بیزاریم از گربه بیشتر میشد، دلبستگی او به من نیز افزایش مییافت. با چنان سماجتی مرا دنبال میکرد که درکش برای خواننده دشوار است. هر جا مینشستم زیر صندلیم میخزید، یا روی زانوانم میپرید و مرا غرق نوازشهای نفرت انگیز خود میکرد. تا برمیخاستم که راه بروم، میان پاهایم میخزید و مرا سکندری میداد یا چنگالهای تیز و بلندش را به لباسم میانداخت و از سینه ام بالا میرفت. در چنین مواقعی گرچه دلم میخواست با ضربتی نابودش کنم، تا حدی یاد جنایت گذشته ام، ولی بیشتر _ بگذار بی درنگ اعتراف کنم _ ترس محض از حیوان، مرا از آن کار بازمیداشت.این ترس دقیقا ترس از بلایی مادی نبود. هرچند نمیدانم به چه شکل دیگری میتوانم تعریفش کنم، باید کمابیش با شرمساری اقرار کنم، آری، حتی در این سلول جنایتکاران، باید کمابیش با شرمساری اقرار کنم که ترس و دلهره ای که حیوان در من پدید میاورد، با یکی از کوچکترین توهماتی که میتوان تصور کرد، افزایش یافته بود. همسرم بارها توجه مرا به چگونگی علامت سفیدی که پیشتر به آن اشاره کرده ام و تنها اختلاف آشکار حیوان بیگانه را با گربه ای که من نابود کرده بودم تشکیل میداد جلب کرده بود. خواننده به یاد میاورد که آن علامت با آنکه بزرگ بود، نخست شکل نامشخصی داشت، ولی به تدریج، تدریجی کمابیش نامحسوس، چنان که تا مدتها عقل من میکوشید آن را موهوم و مردود بشمارد، شکل واضح و مشخصی پیدا کرده بود. اکنون تصویر شیئی بود که از نام بردنش به خود میلرزم و بیشتر به همین سبب بود که از هیولا بیزار بودم و میترسیدم و اگر جرات داشتم شرش را از سر خود کم میکردم. اکنون، شگفتا، تصویر یک شیء زشت و هراس انگیز بود: چوبه ی دار، آن ماشین غم انگیز و هولناکِ ترس و جنایت، شکنجه و مرگ!و من اکنون به راستی دچار فلاکتی بیش از فلاکت انسان محض بودم. و یک حیوان زبان بسته، که همنوعش را من خودبینانه نابود کرده بودم، یک حیوان زبان بسته برای من، منی که به صورت پروردگار متعال آفریده شده بودم، رنجی تحمل ناپذیر برایم تدارک دیده بود. دیگر نه در روز و نه در شب از موهبت آرامش برخوردار نبودم. در روز، حیوان مرا یک لحظه تنها نمیگذاشت و شبها ساعت به ساعت از خواب میپریدم و از رویاهای آکنده از وحشتی ناگزیر بیرون میآمدم و آنگاه هـُرم نـَفـَسِ آن چیز را روی صورتم احساس میکردم و سنگینی بسیارش را، چون بختکی که توان کندنش را از سینه ام نداشتم، همواره بر روی قلب خود فشرده مییافتم.؛در زیر فشار رنجهایی از این دست، ته مانده ی ناچیز نیکی، از درونم رخت بربست. افکار شیطانی، تنها همدمانم شدند. تیره ترین و شیطانی ترین افکار. دمدمی مزاجی معمول من به نفرت از همه چیز و همه کس مبدل شد، در حالیکه از طغیانهای ناگهانی و مکرر و مهارناپذیر خشمی که اکنون با چشم بسته تسلیم آن میشدم، زن بردبارم - افسوس!- عادیترین و صبورترین کسی بود که عذاب میکشید. روزی به خاطر کاری با من به سرداب ساختمان قدیمی آمد که از تنگدستی ناچار به زندگی در آن شده بودیم. گربه نیز مرا تا پایین پلکان تندشیب دنبال کرد و چون نزدیک بود مرا با سر به زمین بزند، از خشم دیوانه ام کرد. تبری برداشتم و از شدت خشم، ترس کودکانه ای را که تا آن لحظه جلوی دستم را گرفته بود از یاد بردم و ضربتی به سوی حیوان نشانه رفتم، که اگر در جایی که میخواستم فرود میآمد، بی گمان در لحظه او را میکشت. ولی همسرم با دست مانع از فرود آمدن تبر شد. دخالت او خشم اهریمنی مرا دوچندان ساخت. دست خود را از چنگ او بیرون کشیدم، و تبر را بر سرش فرود آوردم. او بی آنکه ناله ای کند، در جا بر زمین افتاد و مرد.پس از ارتکاب آن جنایت هولناک، بی درنگ و با نهایت دقت، دست به کار پنهان کردن جسد شدم. میدانستم که نمیتوانم جسد را بدون خطرِ جلبِ توجه همسایگان، چه در شب و چه در روز، از خانه بیرون ببرم. نقشه های بسیاری از سرم بگذشت. زمانی فکر کردم جسد را تکه تکه کنم و بسوزانم. زمانی دیگر تصمیم گرفتم برای جسد، گوری در کف سرداب بکنم. همچنین فکر کردم آن را در چاه حیاط بیفکنم، یا همانند کالایی، در صندوقی بسته بندی اش کنم، و با ترتیبات معمول از باربری بخواهم آن را از خانه بیرون ببرد. سرانجام به راه حلی رسیدم که آن را از همه ی این نقشه ها به مصلحت نزدیکتر دیدم. تصمیم گرفتم آن را در درون دیوار سرداب بگذارم - چنان که ضبط است راهبان در قرون وسطا قربانیان خود را در داخل دیوار جا میداده اند.برای این منظور، سرداب بهترین جا بود. دیوارهای آن سست بنا شده بود، و به تازگی با گچ زبری آنها را روکش کرده بودند، که رطوبت محیط مانع از سخت شدن آن گشته بود. افزون بر این، یکی از دیوارها یک برآمدگی داشت، که دودکشی دروغین یا یک بخاری دیواری آن را پدید آورده بود، که آن را پر کرده، و به جاهای دیگر سرداب مانند ساخته بودند. تردید نکردم که به سهولت میتوانم آجرها را در آن نقطه بردارم، و جسد را در آن جای دهم، و دیوار را همچون پیش از نو بچینم، چنان که هیچ کس چیز مشکوکی نبیند.محاسبه ام اشتباه نبود. با دیلمی آجرها را به راحتی درآوردم و جسد را با دقت در حالت ایستاده به دیوار داخلی تکیه دادم و کل دیوار را دوباره همچون پیش چیدم. با نهایت احتیاط، ساروج و شن و کاه آوردم و اندودی ساختم که با اندود پیشین قابل تشخیص نبود، و سپس با دقت بسیار آن را بر روی دیوار نوساز کشیدم. چون کار به پایان رسید، خوشحال بودم که همه چیز مرتب است. دیوار ابدا نشان نمیداد که دست خورده باشد. خاکهای روی زمین را با نهایت دقت برداشتم. پیروزمندانه به اطراف نگریستم و به خود گفتم: هی، پس زحمتم لااقل بیهوده نبوده.کار بعدی ام جستجوی حیوانی بود که آنهمه نکبت را موجب شده بود. زیرا من سرانجام عزم خود جزم کرده بودم که او را به قتل برسانم. اگر در آن لحظه میتوانستم او را بیابم، هیچ شکی در مورد سرنوشتش وجود نداشت، ولی گویا حیوان مکار از خشونت خشم پیشین ام در هراس افتاده، و از نشان دادن خود به من در آن حال دوری میکرد. توصیف یا تصور احساس عمیق و مبارک آرامشی که غیبت حیوان منفور در من پدید آورد، غیرممکن است. حیوان آن شب نیز خود را نشان نداد و از اینرو دست کم یک شب، از پس از آمدنش، توانستم خوب و آسوده بخوابم. بلی، خوابیدم به رغم سنگینی بار جنایت بر روحم!؛روز دوم و سوم نیز گذشت و از شکنجه گرم خبری نشد. یک بار دیگر چون انسانی آزاد نفس میکشیدم. هیولا از ترس برای همیشه از خانه گریخته بود! دیگر هرگز او را نمیدیدم! مسرتم به حد اعلا بود! گناه عمل زشتم ذره ای پریشانم نمیکرد. سوالات اندکی پرسیدند که به سهولت پاسخ گفته شد. حتی جستجویی انجام گرفت، ولی البته چیزی کشف نشد. سعادت آینده خود را تضمین شده میدیدم.؛در روز چهارم قتل، گروهی پلیس نامترقبه به خانه ام آمدند، و دوباره سخت آغاز به جستجوی خانه کردند. با این همه، من با اطمینانی که از بابت کشف ناپذیری محل اختفای جسد داشتم، ذره ای برنیاشفتم. ماموران از من خواستند آنان را در جستجویشان همراهی کنم. هیچ گوشه و هیچ نقطه ای را نگشته باقی نگذاشتند. سرانجام برای بار سوم یا چهارم راهی سرداب شدند. من هیچ به روی خود نیاوردم. قلبم به آرامی قلب کسی میزد که معصومانه به خواب میرود. در سرداب به قدم زدن پرداختم. دستهایم را روی سینه گذاشتم و آسوده پیش و پس رفتم. پلیسها کاملا راضی شدند و عزم رفتن کردند. احساس مسرت در قلبم به حدی بود که مانع از بروزش نمیتوانستم شد. در آتش این اشتیاق میسوختم که حتی فقط یک کلمه، پیروزمندانه بر زبان آورم و اطمینان ایشان را از بی گناهی خود دوچندان کنم.؛عاقبت در همان حال که گروه از پلکان بالا میرفت گفتم: آقایان، خوشحالم که سوء ظن شما را برطرف ساخته ام. برای همگیتان تندرستی و رفتاری مودبانه تر آرزو میکنم. ضمنا آقایان این، این خانه را بسیار خوب ساخته اند. (میل شدید به گفتن هر چیز ممکن، اجازه نمیداد بفهمم چه میگویم.) میتوانم بگویم آن را بسیار عالی ساخته اند. این دیوارها - ببخشید مصدع اوقات میشوم، آقایان- این دیوارها را بسیار محکم ساخته اند. و آنگاه از فرط هیجان خودپسندی، با عصایی که در دست داشتم، ضربتی محکم به آن قسمت از دیوار آجری زدم، که جسد همسر دلبندم در پشتش بود. اما، پناه بر خدا! هنوز طنین صدای ضربه های من در سکوت محو نشده بود، که صدایی از درون گور پاسخم داد! با فریادی ابتدا خفه و مقطع، همانند هق هق گریه یک بچه، و سپس بی درنگ با جیغی طولانی و بلند و ممتد، کاملا غیرعادی و غیرانسانی - یک زوزه - بانگ فریادی، هم از ترس، و هم از پیروزی، چنان که تنها ممکن است از دوزخ برخیزد، تواما از گلوی نفرین شدگانی در عذاب، و اهریمنانی شادمان از نفرین.؛ سخن گفتن از افکار خودم مسخره است. در حال ضعف، تلوتلو خوران تا دیوار روبرو عقب رفتم. گروه یک لحظه از فرط ترس و حیرت بی حرکت روی پلکان ایستادند. لحظه ای بعد دوازده دست مصمم مشغول ویران کردن دیوار بودند، که یکپارچه فروریخت. جسد، که تا حد زیادی پوسیده و خون آلود بود، ایستاده در برابر چشمان ناظران، نمایان شد. روی سر آن، با دهان گشاده ی خونین، و یک چشم آتشبار، حیوان ترسناکی نشسته بود، که مکرش مرا به ارتکاب قتل وسوسه کرده، و صدای خبرچینش مرا تسلیم دژخیم کرده بود. من هیولا را هم در گور زندانی کرده بودم!؛ ا. شربیانی

Alternate cover edition of ISBN 0553213695 / 9780553213690"As Gregor Samsa awoke one morning from uneasy dreams he found himself transformed in his bed into a gigantic insect. He was laying on his hard, as it were armor-plated, back and when he lifted his head a little he could see his domelike brown belly divided into stiff arched segments on top of which the bed quilt could hardly keep in position and was about to slide off completely. His numerous legs, which were pitifully thin compared to the rest of his bulk, waved helplessly before his eyes." With it's startling, bizarre, yet surprisingly funny first opening, Kafka begins his masterpiece, The Metamorphosis. It is the story of a young man who, transformed overnight into a giant beetle-like insect, becomes an object of disgrace to his family, an outsider in his own home, a quintessentially alienated man. A harrowing—though absurdly comic—meditation on human feelings of inadequacy, guilt, and isolation, The Metamorphosis has taken its place as one of the most widely read and influential works of twentieth-century fiction. As W.H. Auden wrote, "Kafka is important to us because his predicament is the predicament of modern man."

A searing, postapocalyptic novel destined to become Cormac McCarthy’s masterpiece.A father and his son walk alone through burned America. Nothing moves in the ravaged landscape save the ash on the wind. It is cold enough to crack stones, and when the snow falls it is gray. The sky is dark. Their destination is the coast, although they don’t know what, if anything, awaits them there. They have nothing; just a pistol to defend themselves against the lawless bands that stalk the road, the clothes they are wearing, a cart of scavenged food—and each other.The Road is the profoundly moving story of a journey. It boldly imagines a future in which no hope remains, but in which the father and his son, “each the other’s world entire,” are sustained by love. Awesome in the totality of its vision, it is an unflinching meditation on the worst and the best that we are capable of: ultimate destructiveness, desperate tenacity, and the tenderness that keeps two people alive in the face of total devastation.(front flap)

In Gustave Doré, one of the most prolific and successful book illustrators of the late 19h century, Edgar Allan Poe's renowned poem The Raven found perhaps its most perfect artistic interpreter. Doré's dreamlike, otherworldly style, tinged with melancholy, seems ideally matched to the bleak despair of Poe's celebrated work, among the most popular American poems ever written.This volume reprints all 26 of Doré's detailed, masterly engravings from a rare 19th-century edition of the poem. Relevant lines from the poem are printed on facing pages and the complete text is also included. Admirers of Doré will find ample evidence here of his characteristic ability to capture the mood and meaning of a work of literature in striking imagery; lovers of The Raven will delight in seeing its mournful musing on love and loss given dramatic pictorial form.

You can find an alternative cover edition for this ISBN here and here.A rich selection of background and source materials is provided in three areas: Contexts includes probable inspirations for Dracula in the earlier works of James Malcolm Rymer and Emily Gerard. Also included are a discussion of Stoker's working notes for the novel and "Dracula's Guest," the original opening chapter to Dracula. Reviews and Reactions reprints five early reviews of the novel. "Dramatic and Film Variations" focuses on theater and film adaptations of Dracula, two indications of the novel's unwavering appeal. David J. Skal, Gregory A. Waller, and Nina Auerbach offer their varied perspectives. Checklists of both dramatic and film adaptations are included.Criticism collects seven theoretical interpretations of Dracula by Phyllis A. Roth, Carol A. Senf, Franco Moretti, Christopher Craft, Bram Dijkstra, Stephen D. Arata, and Talia Schaffer.A Chronology and a Selected Bibliography are included.

The Cthulhu Mythos was H. P. Lovecraft's greatest contribution to supernatural literature: a series of stories that evoked cosmic awe and terror through their accounts of incomprehensibly alien monsters and their horrifying incursions into our world. The Complete Cthulhu Mythos Tales collects 23 of Lovecraft's greatest weird tales, including "The Call of Cthulhu," "The Colour out of Space," "The Dunwich Horror," "The Shadow over Innsmouth," and "The Shadow out of Time." It also features six collaborative "revisions" through which Lovecraft expanded the scope of his dark mythology.In these stories, monstrous entities traverse the gulfs of time and space and humankind cowers in fright at the havoc they wreak. The Complete Cthulhu Mythos Tales is your passport to realms of unimaginable horror.

Machiavelli needs to be looked at as he really was. Hence: Can Machiavelli, who makes the following observations, be Machiavellian as we understand the disparaging term? 1. So it is that to know the nature of a people, one need be a Prince; to know the nature of a Prince, one need to be of the people. 2. If a Prince is not given to vices that make him hated, it is unsusal for his subjects to show their affection for him. 3. Opportunity made Moses, Cyrus, Romulus, Theseus, and others; their virtue domi-nated the opportunity, making their homelands noble and happy. Armed prophets win; the disarmed lose. 4. Without faith and religion, man achieves power but not glory. 5. Prominent citizens want to command and oppress; the populace only wants to be free of oppression. 6. A Prince needs a friendly populace; otherwise in diversity there is no hope. 7. A Prince, who rules as a man of valor, avoids disasters, 8. Nations based on mercenary forces will never be solid or secure. 9. Mercenaries are dangerous because of their cowardice 10. There are two ways to fight: one with laws, the other with force. The first is rightly man’s way; the second, the way of beasts.

When he died in 1937, destitute and emotionally and physically ruined.  H.P. Lovecraft had no idea that he would come to be regarded as the godfather of the modern horror genre, nor that his work would influence an entire generation of writers, including Stephen King and Anne Rice. Now, at last, the most important tales of this distinctive American genious are gathered in one volume by National Book Award-winning author Joyce Carol Oates.Combining the nineteenth-century gothic sesibility of Edgar Allan Poe with a daring internal vision, Lovecraft's tales foretold a psychically troubled century to come.  Set in a meticulously described, historically grounded New England landscape, his harrowing stories explore the collapse of sanity beneath the weight of chaotic events.  Lovecraft's universe is a frightening shadow world where reality and nightmare intertwine, and redemption can come only from below.  In her preceptive and penetrating introduction, Oates, herself a virtuoso of the Gothic style, explains how Lovecraft's singular talents fused the supernatural and mundane into a terrifying complex, exquisitely realized vision.