This edition of The Yellow Wallpaper features historical materials which include nineteenth-century advice manuals for young women and mothers; medical texts discussing the nature of women's sexuality; social reform literature concerning women's rights, the working classes, and immigration; and excerpts from periodicals, diaries, and writers' notebooks that help give you a sense of the changing literary scene that Gilman entered.

The hero-narrator of The Catcher in the Rye is an ancient child of sixteen, a native New Yorker named Holden Caulfield. Through circumstances that tend to preclude adult, secondhand description, he leaves his prep school in Pennsylvania and goes underground in New York City for three days. The boy himself is at once too simple and too complex for us to make any final comment about him or his story. Perhaps the safest thing we can say about Holden is that he was born in the world not just strongly attracted to beauty but, almost, hopelessly impaled on it. There are many voices in this novel: children's voices, adult voices, underground voices-but Holden's voice is the most eloquent of all. Transcending his own vernacular, yet remaining marvelously faithful to it, he issues a perfectly articulated cry of mixed pain and pleasure. However, like most lovers and clowns and poets of the higher orders, he keeps most of the pain to, and for, himself. The pleasure he gives away, or sets aside, with all his heart. It is there for the reader who can handle it to keep. J.D. Salinger's classic novel of teenage angst and rebellion was first published in 1951. The novel was included on Time's 2005 list of the 100 best English-language novels written since 1923. It was named by Modern Library and its readers as one of the 100 best English-language novels of the 20th century. It has been frequently challenged in the court for its liberal use of profanity and portrayal of sexuality and in the 1950's and 60's it was the novel that every teenage boy wants to read.

Clicca qui per l'edizione "Storie senza tempo".Orphaned as a child, Jane has felt an outcast her whole young life. Her courage is tested once again when she arrives at Thornfield Hall, where she has been hired by the brooding, proud Edward Rochester to care for his ward Adèle. Jane finds herself drawn to his troubled yet kind spirit. She falls in love. Hard. But there is a terrifying secret inside the gloomy, forbidding Thornfield Hall. Is Rochester hiding from Jane? Will Jane be left heartbroken and exiled once again?

You can find the redesigned cover of this edition HERE.This best-selling Norton Critical Edition is based on the 1847 first edition of the novel. For the Fourth Edition, the editor has collated the 1847 text with several modern editions and has corrected a number of variants, including accidentals. The text is accompanied by entirely new explanatory annotations.New to the fourth Edition are twelve of Emily Bronte's letters regarding the publication of the 1847 edition of Wuthering Heights as well as the evolution of the 1850 edition, prose and poetry selections by the author, four reviews of the novel, and poetry selections by the author, four reviews of the novel, and Edward Chitham's insightful and informative chronology of the creative process behind the beloved work.Five major critical interpretations of Wuthering Heights are included, three of them new to the Fourth Edition. A Stuart Daley considers the importance of chronology in the novel. J. Hillis Miller examines Wuthering Heights's problems of genre and critical reputation. Sandra M. Gilbert assesses the role of Victorian Christianity plays in the novel, while Martha Nussbaum traces the novel's romanticism. Finally, Lin Haire-Sargeant scrutinizes the role of Heathcliff in film adaptations of Wuthering Heights. A Chronology and updated Selected Bibliography are also included.

حتی نمی‌دونم از کجا باید شروع کنم راجع به این کتاب بنویسم. اول بگم که حتی نمی‌دونم به کدوم ادیشنِ کتاب باید امتیاز بدم. من مخلوطی از پنج ادیشن مختلف را خوندم: ای‌بوکِ ترجمه‌ از روسی به انگلیسی کنستانس گارنت، بعد آدیوبوک همین ترجمه با چاپی متفاوت، بعد چند فصلی آن وسط را از روی ترجمه روسی به فارسی مهری آهی خوندم، بعد از اون نسخه چاپی انگلیسی ترجمه پوی‌یر و والاخانسکی را خواندم، (خواندن این‌ها، حدود نصف بیشتر کتاب، نزدیک دو هفته وقت گرفت) و در نهایت نصفِ دوم کتاب را ظرف دو ساعت و نیم از روی ترجمه‌ی انگلیسی به فارسیِ احد عقیلیان، چاپ نشر مرکز خوندم. می‌دونم کار مسخره‌ای کردم، ولی به هرحال پیش اومد. از میان همه این ها ترجمه احد عقیلیان را خیلی دوست داشتم و سریع خوندم (طبعا چون به زبان مادریم بود)، ولی نثر و نوشتار ترجمه انگلیسی را بیشتر دوست داشتم (با این‌که کند پیش می‌رفت) و از بین اون‌ها هم ترجمه گارنت رو ترجیح دادم. ملموس‌تر بود. حالا برم سراغ خود کتاب. اولاً من اصلا کی باشم که بخوام به داستایفسکی نقد وارد کنم؟ اصلا از این مسئله که به کتاب پنج ندادم و چهار دادم خجالت می‌کشم. ولی چیکار کنم که لذتِ خوندنش برام پنج ستاره‌ی کامل نبود. خیلی سر خوندنش زجر کشیدم و بارها حوصله‌ام سر رفت و بار ها  چند صفحه رو روزنامه‌وار خوندم که به جاهای هیجان‌انگیز تر برسم. مدام منتظر بودم داستان طی یک سیر صعودی هیجان‌انگیز تر بشه؛ ولی نشد، و جذابیتش صرفا طی یک سیر سینوسی بالا پایین می‌رفت. شاید اشکال از منه که توی داستان همش به دنبال «کشش» و جذابیت می‌گردم. واقعا این ایراد بهم وارده. توی گودریدز چرخیدم و چندین و چند تا ریویو از این کتاب خوندم که همه بدون استثنا به نبوغ نویسنده و به شاهکار بودن این کتاب اشاره کردن. و بعد نشستم فکر کردم ببینم چرا من اونقدر حظ اعلا از این کتاب نبردم؟ انقدر من خنگم؟ و بی‌سواد؟ یعنی کتاب رو به طور کلی دوست داشتم، ولی واقعیت اینه که اون‌جوری که همه می‌گن به نظرم نبود! خیلی خوندم که می‌گن کتاب ما رو به اعماق تیره و تاریک ذهن راسکلنیکف می‌بره، ولی من رو که نبرد! درست، به افکارش برد، ولی جوری نبود که من کاملا مجذوب و غرق افکارش بشم. داستان برای من توی فضای بیرون می‌گذشت تا تو سرِ راسکلنیکف. شخصیت‌ها دیالوگ‌های طولانی می‌گفتن و من همش منتظر بودم راسکلنیکف تنها شه و به فکر فرو بره و من توی تار و پود افکارش گیر بیفتم و باز هم این طور نشد. نمی‌دونم. کمی از خودم ناامیدم که نتونستم اونجوری از کتاب لذت ببرم که ظاهرا هزاران نفر برده‌ن. حالا راجع به قسمت هایی که دوست داشتم:  قسمت‌های موش و گربه بازیِ بازرس پارفیری با راسکلنیکف حقیقتاً جزو جذاب‌ترین قسمت‌های داستان بودن. از بودن شخصیت‌های زن قوی و خوبی مثل دونیا و سونیا هم لذت بردم. از کل پروسه‌ی قتل، فرار کردنش از محل، خوابی که دید و صحنه‌ی مراسم ختم مارملادف هم لذت بردم. صرفا به طور کلی می‌تونم بگم اگه از حوصله سر رفتن های در طولِ خوندن بگذریم، از کل کتاب و فضاش و دیلماهاش لذت بردم. *اسپویلر در ادامه* اما بیشترین چیزی که نظرم رو نسبت به کتاب مثبت کرد، پایان بندیِ خوب و امیدوارانه و قشنگش بود. من همش انتظار داشتم راسکلنیکف رو بکشن. وقتی نکشتنش انتظار داشتم تو زندان دیوانه شه یا خودکشی کنه. ولی اون عشق و امیدی که ته داستان داشت، اون اطمینانی که داشت که این هفت سال می‌گذره و زندگیِ جدیدی بعدش شروع می‌شه، این که سونیا رو دوست داره و به امیدش زندگی می‌کنه، این که هنوز یه شانس دوباره، یه فرصتی وجود داره و زندگی به تهش نرسیده، این‌ها خیلی زیبا بود و باعث شد واقعا داستان رو دوست داشته باشم. الان به نظر خودم خیلی ریویوی سطحی ای نوشتم و حس می‌کنم اصلا عمق کتاب رو نفهمیدم. ولی چیکار می‌شه کرد دیگه!

Dumas's classic adventure tale of D'Artagnan, Athos, Porthos and Aramis. Classics Illustrated tells this wonderful tale in colorful comic strip form, providing an excellent introduction for younger readers. Also includes theme discussions and study questions.

Recommended Reading <3

More lists by fekoff

Characters from Media that Give Me Gender Envy

Fek's Hyperfixations (Past & Present)