حتی نمی‌دونم از کجا باید شروع کنم راجع به این کتاب بنویسم. اول بگم که حتی نمی‌دونم به کدوم ادیشنِ کتاب باید امتیاز بدم. من مخلوطی از پنج ادیشن مختلف را خوندم: ای‌بوکِ ترجمه‌ از روسی به انگلیسی کنستانس گارنت، بعد آدیوبوک همین ترجمه با چاپی متفاوت، بعد چند فصلی آن وسط را از روی ترجمه روسی به فارسی مهری آهی خوندم، بعد از اون نسخه چاپی انگلیسی ترجمه پوی‌یر و والاخانسکی را خواندم، (خواندن این‌ها، حدود نصف بیشتر کتاب، نزدیک دو هفته وقت گرفت) و در نهایت نصفِ دوم کتاب را ظرف دو ساعت و نیم از روی ترجمه‌ی انگلیسی به فارسیِ احد عقیلیان، چاپ نشر مرکز خوندم. می‌دونم کار مسخره‌ای کردم، ولی به هرحال پیش اومد. از میان همه این ها ترجمه احد عقیلیان را خیلی دوست داشتم و سریع خوندم (طبعا چون به زبان مادریم بود)، ولی نثر و نوشتار ترجمه انگلیسی را بیشتر دوست داشتم (با این‌که کند پیش می‌رفت) و از بین اون‌ها هم ترجمه گارنت رو ترجیح دادم. ملموس‌تر بود. حالا برم سراغ خود کتاب. اولاً من اصلا کی باشم که بخوام به داستایفسکی نقد وارد کنم؟ اصلا از این مسئله که به کتاب پنج ندادم و چهار دادم خجالت می‌کشم. ولی چیکار کنم که لذتِ خوندنش برام پنج ستاره‌ی کامل نبود. خیلی سر خوندنش زجر کشیدم و بارها حوصله‌ام سر رفت و بار ها  چند صفحه رو روزنامه‌وار خوندم که به جاهای هیجان‌انگیز تر برسم. مدام منتظر بودم داستان طی یک سیر صعودی هیجان‌انگیز تر بشه؛ ولی نشد، و جذابیتش صرفا طی یک سیر سینوسی بالا پایین می‌رفت. شاید اشکال از منه که توی داستان همش به دنبال «کشش» و جذابیت می‌گردم. واقعا این ایراد بهم وارده. توی گودریدز چرخیدم و چندین و چند تا ریویو از این کتاب خوندم که همه بدون استثنا به نبوغ نویسنده و به شاهکار بودن این کتاب اشاره کردن. و بعد نشستم فکر کردم ببینم چرا من اونقدر حظ اعلا از این کتاب نبردم؟ انقدر من خنگم؟ و بی‌سواد؟ یعنی کتاب رو به طور کلی دوست داشتم، ولی واقعیت اینه که اون‌جوری که همه می‌گن به نظرم نبود! خیلی خوندم که می‌گن کتاب ما رو به اعماق تیره و تاریک ذهن راسکلنیکف می‌بره، ولی من رو که نبرد! درست، به افکارش برد، ولی جوری نبود که من کاملا مجذوب و غرق افکارش بشم. داستان برای من توی فضای بیرون می‌گذشت تا تو سرِ راسکلنیکف. شخصیت‌ها دیالوگ‌های طولانی می‌گفتن و من همش منتظر بودم راسکلنیکف تنها شه و به فکر فرو بره و من توی تار و پود افکارش گیر بیفتم و باز هم این طور نشد. نمی‌دونم. کمی از خودم ناامیدم که نتونستم اونجوری از کتاب لذت ببرم که ظاهرا هزاران نفر برده‌ن. حالا راجع به قسمت هایی که دوست داشتم:  قسمت‌های موش و گربه بازیِ بازرس پارفیری با راسکلنیکف حقیقتاً جزو جذاب‌ترین قسمت‌های داستان بودن. از بودن شخصیت‌های زن قوی و خوبی مثل دونیا و سونیا هم لذت بردم. از کل پروسه‌ی قتل، فرار کردنش از محل، خوابی که دید و صحنه‌ی مراسم ختم مارملادف هم لذت بردم. صرفا به طور کلی می‌تونم بگم اگه از حوصله سر رفتن های در طولِ خوندن بگذریم، از کل کتاب و فضاش و دیلماهاش لذت بردم. *اسپویلر در ادامه* اما بیشترین چیزی که نظرم رو نسبت به کتاب مثبت کرد، پایان بندیِ خوب و امیدوارانه و قشنگش بود. من همش انتظار داشتم راسکلنیکف رو بکشن. وقتی نکشتنش انتظار داشتم تو زندان دیوانه شه یا خودکشی کنه. ولی اون عشق و امیدی که ته داستان داشت، اون اطمینانی که داشت که این هفت سال می‌گذره و زندگیِ جدیدی بعدش شروع می‌شه، این که سونیا رو دوست داره و به امیدش زندگی می‌کنه، این که هنوز یه شانس دوباره، یه فرصتی وجود داره و زندگی به تهش نرسیده، این‌ها خیلی زیبا بود و باعث شد واقعا داستان رو دوست داشته باشم. الان به نظر خودم خیلی ریویوی سطحی ای نوشتم و حس می‌کنم اصلا عمق کتاب رو نفهمیدم. ولی چیکار می‌شه کرد دیگه!

Toru, a quiet and preternaturally serious young college student in Tokyo, is devoted to Naoko, a beautiful and introspective young woman, but their mutual passion is marked by the tragic death of their best friend years before. Toru begins to adapt to campus life and the loneliness and isolation he faces there, but Naoko finds the pressures and responsibilities of life unbearable. As she retreats further into her own world, Toru finds himself reaching out to others and drawn to a fiercely independent and sexually liberated young woman.A magnificent blending of the music, the mood, and the ethos that was the sixties with the story of one college student's romantic coming of age, Norwegian Wood brilliantly recaptures a young man's first, hopeless, and heroic love.

Reading