Books like The Angel of Darkness

Αβαδδών ο Άγγελος της Κόλασης. "Κατά τη δαιμονολογία που αναπτύχθηκε στο Μεσαίωνα θιασώτες της οποίας συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα ο Αβαδδών κατέχει την ανώτατη τάξη της δαιμονικής ιεραρχίας με συνέπεια, όπως υποστηρίζεται από τη σχετική αντίληψη, να μην ισχύουν επ΄ αυτού αλλά και ούτε επί τους ομότιμούς του οι συνήθεις εξορκισμοί". Ερνέστο Σάμπατοθα τον χαρακτήριζα ως θρυλική και ύψιστη μορφή στη λογοτεχνία της Αργεντινής αλλά και διεθνώς ως τον ανώτερο μύστη νοήματος-συμβολισμών της παγκόσμιας τέχνης της γραφής. Σε αυτό το έργο πρωταγωνιστεί ο ίδιος,άλλοτε με τη μορφή του Αγγέλου και άλλοτε ταυτιζόμενος ολοκληρωτικά ή αποσπασματικά με τους ήρωες του μυθιστορήματος. Πρόκειται για ένα αξεπέραστο γραπτό,πολυεπίπεδο και εξόχως συναρπαστικό. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί πως αν δεν προηγηθεί αναγνωστικά το αριστούργημα "περί ηρώων και ταφών",είναι ανούσιο και ακατανόητο το συγκεκριμένο βιβλίο. «Αβαδδών ο εξολοθρευτής»τι να γράψεις, ποια κριτική άποψη να εκφράσεις χωρίς να νιώσεις δέος και αίσθημα πνευματικής ανεπάρκειας μπροστά σε αυτό το ευαγγέλιο του διαλογισμού επι παντός επιστητού. Πρόκειται για ενα "ολικό" μυθιστόρημα όπως το χαρακτήρισε ο δημιουργός του. Ένα ριζοσπαστικό,μνημειώδες,επαναστατικό και "καθολικό" μυθιστόρημα θα έλεγα εγώ. Μια επική αυτοβιογραφία που αρχικά νομίζεις πως διαβάζεις σε κάθε κεφάλαιο αποσπάσματα διαφορετικων βιβλίων. Μοιάζουν όλα μπερδεμένα και ασύνδετα. Εξελικτικά όμως όλα συνδέονται με σαφείς προσδιορισμούς,συνοχή και αλληλουχία προσώπων και καταστάσεων (κυρίως απο το "περί ηρώων και ταφών"),αλλά παράλληλα με τη βοήθεια των γνώσεων,των εμπειριών,των ονείρων,των αναμνήσεων και των παράδοξων και μεταφυσικών συμβολισμών του συγγραφέα. Κυρίαρχο στοιχείο είναι η αμφισβήτηση της πραγματικότητας και η άρνηση για το προφανές. Ο μύθος,το υποσυνείδητο,η χαοτική ενέργεια της ψυχής -που μεγαλουργεί με τα δαιμόνια της αυτογνωσίας-και τα όνειρα είναι η αληθινή υπαρξιακή υπόσταση. "Όλα αυτά ήταν μια μορφή φαντασίας, αυταπάτες μετριοτήτων που παραληρούν. Το μόνο αληθινά πραγματικό ήταν η σχέση του ανθρώπου με τις θεότητές του, μεταξύ του ανθρώπου και των δαιμόνων του. Το αληθινό ήταν πάντα συμβολικό και ο ρεαλισμός της ποίησης ήταν το μόνο έγκυρο..." Αναφέρεται στην "τέχνη"ως υπαρκτή μορφή ζωής και επαναστατικής θεωρίας και πιστοποιεί πως η δημιουργία της λογοτεχνίας αποτελεί λυτρωτική θρησκεία που είναι αιώνια και εξελικτικά παντοδύναμη. "Μόνο τα βάσανα μεγάλων ανθρώπων που πέρασαν πριν από σένα απ' αυτόν τον γολγοθά, μπορεί να σου είναι χρήσιμα (ΙΣΧΥΕΙ!).Σε τέτοιες στιγμές, δε θα χρειαστείς μόνο το ταλέντο ή την ευφυία, αλλά και άλλες πνευματικές αρετές, το θάρρος να λες την αλήθεια, την επιμονή να συνεχίσεις, ένα περίεργο κράμα αυτού που έχεις να πεις και αμφισβήτησης των δυνάμεών σου,ένα περίεργο κράμα μετριοφροσύνης μπροστά στους γίγαντες της αλαζονείας μπροστά στου ηλίθιους, μια ανάγκη στοργής και θάρρους να μείνεις μόνος, να αρνηθείς τον πειρασμό-που είναι εξίσου επικίνδυνος- των μικρών ομάδων και των γκαλερί με τους καθρέπτες." (Τρέλανε μας δάσκαλε). Εκεί που σταματάει η ευφυΐα ξεκινά η παραδοξολογία που συνοδεύεται απο μεγάλη ευαισθησία,με συγκινητικές παρατηρήσεις,για τη ζωή,το θάνατο και την αιώνια αγάπη. Η κοσμοαντίληψη του συγγραφέα βρίθει εμπεριστατωμένων απόψεων περί φιλοσοφίας,ιστορίας,τέχνης,πολιτισμού και πολιτικής. Ακολουθούν αληθινές τρυφερές αναφορές στους Αργεντίνους αναρχικούς και τη δράση τους,τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα. Κάποιους τους γνώριζε προσωπικά ο Σάμπατο (Σεβερίνο,Ντι Τζιοβάννι κλπ).Επικρατεί μια θυελλώδης κρίση προσωπικότητας εξαιτίας βιωμάτων και προβληματισμών με φόντο την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Αργεντινή. Οι ζωντανοί εφιάλτες με τη στρατιωτική χούντα,τους αντάρτες,πιο πίσω χρονολογικά,με τους απελευθερωτικούς πολέμους για μια "ενιαία χώρα"που λιμοκτονεί και πνίγεται στο αίμα στο βωμό της ελευθερίας. Συγκλονιστική η περιγραφή του θανάτου του Ερνέστο Γκεβάρα,καθώς και το αποχαιρετιστήριο γράμμα του όταν εγκαταλείπει την Κούβα με σκοπό να «μεταφέρει την επανάσταση σε όλο τον κόσμο».Όλο το βιβλίο διαπνέεται απο την βαθιά ανθρωπιστική αγάπη του συγγραφέα και τα υψηλά ιδεώδη και ιδανικά του. Συναντιέται πνευματικά με τους διαχειριστές της καρδιάς... Κάφκα,Μπαλζάκ. Συγχέει το μύθο με την πραγματικότητα. Πολεμάει μέχρι παράνοιας με το σύμπλεγμα ύπαρξης σκότους-φωτός. Μας γνωστοποιεί ακόμη μια φορά την παντοδυναμία της τυφλότητας. Ακυρώνει παραδειγματικά την αποθέωση της τεχνολογικής εξέλιξης και την αλάθητη κυριαρχία της επιστήμης,εξηγώντας αριστουργηματικά πως δεν συμβάλλουν στην λύση των μεγάλων υπαρξιακών προβλημάτων και τους συσχετισμούς τους. «Στον σύγχρονο κόσμο που τον έχει εγκαταλείψει η φιλοσοφία και τον έχουν κατακερματίσει οι εκατοντάδες επιστημονικές εξειδικεύσεις, μας έμεινε το μυθιστόρημα σαν έσχατο παρατηρητήριο απ’ όπου μπορείς να αγκαλιάσεις την ανθρώπινη ζωή σαν σύνολο».Μετά την ολοκλήρωση της τριλογίας "το τούνελ"• "περί ηρώων και ταφών"• "Αβαδδών ο εξολοθρευτής" μπορώ να πω de profundis ότι χωρίς τα όνειρα δεν υπάρχει νόημα στη μυθοπλασία της ύπαρξης και ο ρεαλισμός καθιστά πιο πιστευτό το μεταφυσικό στοιχείο...Καλή ανάγνωση!!Πολλούς ασπασμούς!